15 Luossa – luondduláhji Deanu luossa lea láhji – hersko. Badje Deanu gielas lea dákkár dajaldat luosa birra: Vuoi láhji, lea jo čáppa ja buoidi! Dat lea luondduláhji – man luondu lea addán. Árbevierru lea leamaš ahte go gottii vuosttas luosa giđđageasi, de galggai addit luosaoaivvi ja -čoliid Luossaipmilii. Jáhkku lei ahte Luossaipmil lei addán luondduláhji, ja danne galggai dat ge oažžut juoidá ruovttoluotta – lundui, vai luossanálli ii nogašii. Luossa – luondduláhji – naturens gave Tanalaksen er en láhji, en delikatesse. På øvre Tana-dialekten har man et uttrykk for forundring over hvor fet og pen en laks er: Vuoi láhji, lea jo čáppa ja buoidi! – du gode min, hvor den er fet og god! Den er en luondduláhji – en gave gitt av naturen. En gammel tradisjon har vært at når man fikk den første laksen om våren, skulle man ofre hodet og innvollene til lakseguden – Luossaipmil. Oppfatningen var at lakseguden har gitt en láhji, og da må den få noe tilbake – til naturen. Da vil ikke laksen forsvinne helt fra elva.
RkJQdWJsaXNoZXIy NDI2ODk=